Engineering Approach for clean and Green water Resource
A Efforts to clean up the rivers must not be limited to bagmatic and media events.
Nepal's approach to advancing water resources for improving safe drinking water and sanitation deserves recognition. While the progress may not be groundbreaking, it is commendable that efforts have commenced and should be acknowledged. World Water Day, observed annually since 1993, aims to ensure water resources are safe, drinkable, and well-managed. This observance underscores our long-standing concern for water preservation.
Despite these efforts, Nepal continues to face challenges. The question arises: is this due to negligence or a recurring oversight of the circumstances? Although we have only recently refocused our attention on conservation, it is crucial to understand that mere cleaning is insufficient for long-term preservation. Nepal needs to implement frequent awareness programs and establish regulations to sustain the beauty of its water resources.
The Bagmati River Basin Management Plan, like other initiatives, aims to enhance the appeal of water for both people and wildlife. Historically, we have relied on the Bagmati River for purification, but today, we must focus on purifying the river itself. Over time, substantial amounts of chemicals, plastics, and other non-biodegradable pollutants have disrupted the ecological balance of the Bagmati River and its surroundings.
Since the late 20th century, river engineering has increasingly addressed broader environmental concerns beyond immediate human benefits. Projects like the Bagmati water cleaning initiative in developed countries emphasize restoring and protecting natural characteristics and habitats. Nepal's current situation highlights the need for similar approaches. The valley's sewerage system discharges directly into nearby streams, rendering the river a mere wastewater drain. Rapid urbanization and the lack of reliable wastewater treatment facilities are significant contributors to river pollution. Drastic action is required to restore the river's original condition. Therefore, Nepal must adopt new engineering methods for cleaner and greener rivers, targeting the entire river network rather than isolated areas.
To implement engineering techniques for sustainable water quality improvement, it is essential to identify the major factors contributing to pollution. Waste management is a key aspect, and proper waste disposal should be prioritized. Currently, waste from individual households is often discarded improperly, either in open areas or water sources. The government should focus on plans that promote in-house waste management, such as implementing compost pits. Segregating biodegradable waste for composting and managing non-biodegradable materials through recycling offers significant benefits. Additionally, bioengineering techniques can be used to achieve immediate improvements in river conditions. Properly designed bioengineering solutions help control erosion, are aesthetically pleasing, self-maintaining, and cost-effective, and provide valuable streamside habitats for aquatic life.
Establishing laboratories to monitor river water quality is crucial. These facilities will track improvements, raise awareness about water conditions, and guide future actions.
We can also draw lessons from global case studies. For example, innovative technology applied to the Ganga River, including the advanced integrated wastewater oxidation pond system developed by William Oswald at the University of California, Berkeley, offers valuable insights. This system, which stores sewage in biological oxidation ponds for 45 days, utilizes bacteria and algae to eliminate contaminants, purifying a 7-kilometer stretch of the river. It not only cleans the water but also facilitates farmland irrigation and fish cultivation. Nepal should explore such innovative solutions through comprehensive study, research, and investigation.
In addition to the measures discussed, other actions to tackle pollution include building sewage treatment plants and revamping drainage systems. Identifying pollution sources and addressing them is essential. Major issues contributing to pollution include the unregulated establishment of carpet factories along riverbanks, new residential zones lacking sanitation provisions, untreated sewage discharge, inadequate regulations, and insufficient enforcement. Addressing these issues requires greater coordination among governmental, community, and other agencies, along with strict penalties for polluters.
Effective government plans and research into alternative solutions are vital. As we approach the formulation of a new constitution, it is crucial to integrate environmental protection measures and establish robust regulations. Short-term or localized efforts alone will not suffice. Our approach must be comprehensive, sustainable, and future-oriented.
Nepali Version
नेपालको जल स्रोत सुधारको प्रयास: सुरक्षित पिउने पानी र राम्रो सरसफाइको दिशामा
नेपालले जल स्रोत सुधारका लागि सुरक्षित पिउने पानी र राम्रो सरसफाइको दिशा में गरिएको प्रयासलाई सराहना गर्नुपर्छ। यो काम यथेष्ट उल्लेखनीय नहुन सक्छ, तर यसले शुरु भएको छ र यसको सराहना गर्नुपर्छ। विश्व जल दिवस प्रत्येक वर्ष मनाइन्छ, जसको उद्देश्य जल स्रोतलाई सुरक्षित, पिउने योग्य र उचित सरसफाइमा राख्नु हो। यो गतिविधि १९९३ देखि सुरु गरिएको हो। यस प्रकारका गतिविधिहरूले पुराना समयदेखि नै पानीको संरक्षणमा हाम्रो चासो रहेको कुरा देखाउँछ।
यी प्रयासहरूको बावजुद, नेपाल पछाडि छ। के यो बेवास्ता वा परिस्थितिहरूको बारम्बार नजरअन्दाजको परिणाम हो? हाम्रो ध्यान हाल मात्र संरक्षणतर्फ खिचिएको भए पनि, केवल सफा गर्ने मात्र दीर्घकालीन संरक्षणको लागि पर्याप्त हुँदैन। नेपालले नियमित सचेतना कार्यक्रम सञ्चालन गर्न र पानी स्रोतहरूको दीर्घकालीन व्यवस्थापनका लागि नियमहरू स्थापित गर्न आवश्यक छ।
बागमती नदीको व्यवस्थापन योजना, अन्य पहलहरू जस्तै, पानीलाई मानिस र वन्यजीवहरूको लागि आकर्षक बनाउनको उद्देश्य राख्दछ। ऐतिहासिक रूपमा, हामीले बागमती नदीलाई आफ्नो पवित्रता लागि प्रयोग गरेका छौं, तर आज हामीलाई यो नदीलाई सफा गर्नमा ध्यान केन्द्रित गर्नुपर्ने अवस्था आएको छ। समयको साथ, ठूलो मात्रामा रासायनिक पदार्थ, प्लास्टिक र अन्य अपघटनीय प्रदूषकहरूले बागमती नदीको पारिस्थितिकीय सन्तुलनलाई बिगारेका छन्।
१९८० को दशकदेखि, नदी इन्जिनियरिङ्गले तत्काल मानव फाइदाभन्दा व्यापक पर्यावरणीय चिन्ताहरूलाई ध्यानमा राख्न थालिसकेको छ। विकसित देशहरूमा बागमती जल सफाइ परियोजनाजस्ता परियोजनाहरूले प्राकृतिक विशेषताहरू र आवासहरूको पुनर्स्थापना वा संरक्षणमा विशेष ध्यान दिएको छ। नेपालमा वर्तमान परिप्रेक्ष्यमा, यस्ता दृष्टिकोणहरू महत्वपूर्ण छन्। उपत्यकाको सबै नाली प्रणाली नजिकका धारामा सिधा बगाइन्छ, जसले नदीलाई केवल अपशिष्टको नाली बनाएको छ। द्रुत शहरीकरण र विश्वसनीय अपशिष्ट उपचार सुविधाको अभाव प्रमुख प्रदूषणका कारणहरू हुन्। नदीलाई यसको मूल स्थिति फर्काउनको लागि ठोस कदम आवश्यक छ। यसैले, नेपालले नयाँ इन्जिनियरिङ्ग विधिहरू अपनाएर काठमाडौंका नदीहरूको सफा र हरित बनाउन ध्यान दिनु आवश्यक छ। सफाइको दृष्टिकोणले सम्पूर्ण नदी नेटवर्कलाई लक्ष्य बनाउनु पर्छ, न कि केवल केही क्षेत्रहरूमा मात्र।
जल गुणस्तरको दिगो सुधारका लागि इन्जिनियरिङ्ग प्रविधिहरू कार्यान्वयन गर्नका लागि, प्रदूषणका प्रमुख कारणहरू पहिचान गर्नु अनिवार्य छ। अपशिष्ट व्यवस्थापन प्रमुख कारक हो, र उचित अपशिष्ट निस्तारण प्राथमिक कदम हो। वर्तमानमा, व्यक्तिगत घरहरूबाट निस्कने अपशिष्ट प्रायः खुला स्थानमा वा जल स्रोतहरूमा फालिन्छ। सरकारले यसलाई इन-हाउस अपशिष्ट व्यवस्थापनको योजना बनाएर लक्षित गर्नुपर्छ, जस्तै कम्पोस्ट पिटको स्थापना। जैविक अपशिष्टलाई कम्पोस्टमा रूपान्तरण गरेर र गैर-जैविक सामग्रीलाई पुनः प्रयोग र पुनः चक्रणको माध्यमबाट व्यवस्थापन गर्दा ठूलो फाइदा हुन्छ। साथै, तत्काल हरित नदीको दृष्टिकोणको लागि बायोइन्जिनियरिङ्ग प्रविधिहरू पनि लागू गर्न सकिन्छ। उचित डिज़ाइनले क्षय नियन्त्रणमा मद्दत पुर्याउँछ, दृश्यात्मक रूपमा आकर्षक, स्व-निर्वाह गर्ने र कम महँगो हुन्छ, र जलजीवहरूको लागि महत्वपूर्ण आवास सिर्जना गर्न मद्दत गर्दछ।
नदी जल गुणस्तरको अनुगमनका लागि प्रयोगशाला स्थापना गर्नु महत्त्वपूर्ण छ। यी सुविधाहरूले सुधारको निगरानी गर्न, पानीको अवस्थाबारे जनचेतना बढाउन र भविष्यका लागि आवश्यक कदमहरूको मार्गदर्शन गर्न मद्दत गर्नेछ।
वैश्विक केस अध्ययनबाट पनि पाठ सिक्न सकिन्छ। उदाहरणका लागि, गंगा नदीमा लागू गरिएको नवाचार प्रविधिहरूले मूल्यवान अनुभव प्रदान गर्न सक्छ। क्यालिफोर्निया विश्वविद्यालयका इन्जिनियरिङ्ग प्रोफेसर विलियम ओसवाल्डको सहयोगमा विकसित गरिएको एडभान्स्ड इंटेग्रेटेड वेस्टवाटर अक्सीडेसन पन्ड सिस्टमले सात किलोमिटरको नदीलाई सफा गर्नमा मद्दत पुर्याएको छ। यो प्रणालीले ४५ दिनको लागि जैविक अक्सीडेसन पन्डहरूमा गन्दगी संचित गर्छ, ब्याक्टेरिया र एल्गी प्रयोग गरेर विषाक्त पदार्थ, भारी धातु र कोलिफर्महरूलाई नष्ट गर्दछ, जसले पानीलाई मात्र सफा गर्दैन, खेत सिंचाई र माछा उत्पादनमा पनि उपयोग गर्न सकिन्छ। नेपालले यस्ता नवाचारी समाधानहरूलाई गहन अध्ययन, अनुसन्धान र अन्वेषण मार्फत अन्वेषण गर्नुपर्नेछ।
सुधारको लागि अन्य उपायहरूमा सिवेज ट्रीटमेन्ट प्लान्ट निर्माण, नालीहरूको सुधार आदि समावेश गर्न सकिन्छ। प्रदूषणका स्रोतहरूको पहिचान र तिनीहरूको समाधान आवश्यक छ। प्रमुख समस्याहरूमा नदी किनारमा कार्पेट कारखानाहरूको अनियमित स्थापना, नयाँ आवासीय क्षेत्रहरूमा सरसफाइको अभाव, उपचार नगरेको अपशिष्ट नदी स्रोतहरूमा नफाल्ने, नियमहरूको कमी, र नियमहरूको अनुपालना नगर्नु समावेश छ। यी समस्याहरूलाई सम्बोधन गर्न सरकार, समुदाय र अन्य एजेन्सीहरू बीचको समन्वय बढाउनु आवश्यक छ, साथै प्रदूषणकारीलाई कडा सजाय प्रदान गर्नुपर्छ।
प्रभावकारी सरकार योजनाहरू र वैकल्पिक समाधानहरूको अनुसन्धान महत्त्वपूर्ण छ। नयाँ संविधानको निर्माणको तयारीमा, पर्यावरणीय संरक्षणको आवश्यकता स्वीकार गरेर सशक्त नियम र विनियमहरू अघि बढाउनु आवश्यक छ। अन्यथा, सीमित गतिविधिहरूले भविष्यमा कुनै लाभ पुर्याउँदैन। हाम्रा क्रियाकलापहरू भविष्यको परिप्रेक्ष्यमा हुनु आवश्यक छ र हाम्रो दृष्टिकोण दिगो हुनु पर्छ।
The Article is published in The Kathmandu Post, Op-Ed Section, National paper of Nepal
